اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت بشينن تو تاكسي منتظر نفر آخر، يارو تا از راه برسه ماشين حركت كنه.
skip to main |
skip to sidebar
پیوندها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(133)
-
▼
نوامبر
(9)
- مست می شی، همه حسرت ها سراغت میادمستی از سرت می پر...
- رئيس
- اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت ب...
- اين روزها ميزان مفيد بودنم براي جامعه تو اين خلاصه...
- روزهای وحشی گری
- روزم رو یه جور می گذرونمشبم رو یه جور دیگهضمیر ناخ...
- اتوبوس های آخر شب جای آدم های خسته است. هر کسی به ...
- هفت هشت سالم بود. از مدرسه برمي گشتم. هوا باروني و...
- اولین روز سرد تهران بود. فقط یه تی شرت پوشیده بودم...
-
▼
نوامبر
(9)
۵ نظر:
پس شاید شما بودی دیروز که ما را به مقصدمان هدایت کردی!در خیابان هایی که نه میشناختیم و نه دیده بودیم...دست شما درد نکند
واو! چه كامنتي! مرسي بهار :)
این یه جورایی اوج بی شعوری هم هست.
محسن الان بي شعور كيه؟! من؟ يارو؟ زندگي شهري؟ امير حجتي؟ كي؟ :))
ريحانه عدالت اينه كه آدما چهارتا چهارتا تصميم بگيرن سوار تاكسي شن :))
: )))))))))
ارسال یک نظر