هفت هشت سالم بود. از مدرسه برمي گشتم. هوا باروني و سرد بود. خيس خيس شده بودم. شاش داشتم. مثل چي مي لرزيدم. راه مدرسه تا خونه خيلي دور بود. وسط راه تصميم گرفتم بشاشم به خودم. شاشيدم. راحت شدم. حتي گرم هم شدم! زیادی سخت گرفته بودم.
skip to main |
skip to sidebar
پیوندها
بايگانی وبلاگ
-
▼
2010
(133)
-
▼
نوامبر
(9)
- مست می شی، همه حسرت ها سراغت میادمستی از سرت می پر...
- رئيس
- اوج بي عدالتي در زندگي شهري يعني سه نفر نيم ساعت ب...
- اين روزها ميزان مفيد بودنم براي جامعه تو اين خلاصه...
- روزهای وحشی گری
- روزم رو یه جور می گذرونمشبم رو یه جور دیگهضمیر ناخ...
- اتوبوس های آخر شب جای آدم های خسته است. هر کسی به ...
- هفت هشت سالم بود. از مدرسه برمي گشتم. هوا باروني و...
- اولین روز سرد تهران بود. فقط یه تی شرت پوشیده بودم...
-
▼
نوامبر
(9)
۵ نظر:
وای. این یکی شاهکار ادبی بود. خیلی خیلی خیلی خوب
عااااااالی بود!
اولش آره، گرم میشی، ولی بعد که گرماش رفت و قوز بالا قوز شد، از کارت پشیمون میشی!
(تین نشون میده کخ منم از این تجربه ها دارم!!!!)
تا خانه مانده بود، گرم شدم اما بعد این سوزش پا که کلافه ام کرده بود. تمام پایم می سوخت و آبی که در پوتینهای پلاستیکی ام جمع شده بود و سرمای برف، آب هم که نبود. موهای پایم از سرما خیس شده بود و بعد این سوزش هم اضافه شده بود... شاید باید سخت می گرفتم که در همه حالت درد بود، فقط تغییر شکل می داد، کدام شکل رضایت بخش تر بود/ این را نفهمیدم
حال كردم اساسا"
من هنوز هم سخت مي گيرم
دو ، سه روز بود نخندیده بودم . کلی خندیدم. دستت درد نکنه.
ارسال یک نظر