۲۱ آذر ۱۴۰۰

اگه به من بود

 من واقعا وقتی با یه آدم درست حرف می‌زنم، یه سفر خوب میرم، طبیعت رو می‌بینم، میرم جایی که تو شب بتونم ستاره‌ها رو ببینم یا هر چیز خوب دیگه‌ای می‌فهمم که مشکل از من نیست که افسرده‌ام مشکل از شرایطیه که توش زندگی می‌کنم. اگه من افسرده و نالان و زشتم و همیشه دارم غر می‌زنم، این‌ها نشانه‌ی افسردگی من نیست، نشانه‌ی داغونی این دنیاست. وگرنه من شادی رو روی هوا می‌زنم. من اگه آزادی رو ببینم می‌شناسم. این من نیستم که باید قرص بخورم و باید فکرم رو عوض کنم، وضعیت باید عوض شه. اگه به این کثافت تن دادم اونوقت باید دیگران نگران من بشن نه الان. من تا وقتی که دارم ناله می‌کنم یعنی سالمم.

۶ نظر:

Fazel Beyhaghi گفت...

چرا ایران مانده ای فرزند؟ درختی مگر؟

محـمد گفت...

پول ندارم پدر جان

ناشناس گفت...

یک کلمه حرف حساب! آفرین. همینه.

پرستو گفت...

من شصت ساله دارم همین را می‌گویم.

Hisenberg گفت...

خوشحالم که میبینم یکی دیگه تو این دنیا اینطوری فکر میکنه

Unknown گفت...

چقدر خوب گفتید. مرسی