عجیبه که محیط من رو دربرگرفته نه من محیط رو

 گرمای این روزهای تهران من رو یاد اهواز می‌ندازه. بیشتر ظهر اهواز. چون ما خانواده‌ای نبودیم که شب بیرون بریم (اصلا با وقت زیاد تابستون‌مون چکار می‌کردیم؟) ظهرهای تابستون همه خواب بودند و کوچه‌ها خلوت بود. «خلوت» هر جایی یه معنی می‌ده. من اصرار داشتم که مقاومت خودم رو در مقابل گرما بسنجم. نمی‌دونم چرا ولی بعید نبود که از داستانی می‌اومد که خونده بودم. شیر آب رو باز می‌کردم تا آب داغ بگذره و خنک بشه بعد دمپایی داغم رو زیر آب خنک می‌کردم بعد دوچرخه‌ام رو برمی‌داشتم و بدون اینکه دست و بدنم به فلزش بخوره سوار می‌شدم و تو کوچه‌ها آروم آروم گشت می‌زدم. خلوت اهواز و اون کوچه‌های عریضش اینجوری بود که صدای رکاب زدن، صدای لاستیکی که روی آسفالت راه می‌رفت و صدای کج کردن فرمون دوچرخه شنیده می‌شد. خیلی لحظات عجیبی بود. من فقط هشت سال از عمرم رو اهواز زندگی کرده‌ام ولی خودم رو اهل اونجا می‌دونم چون شخصیت من تو همین لحظات ساخته شد.

پ‌ن: یه نفر بهم گفت «این روزها زیاد پست می‌ذاری حالت خوبه؟»