۲۱ آذر ۱۴۰۰

اگه به من بود

 من واقعا وقتی با یه آدم درست حرف می‌زنم، یه سفر خوب میرم، طبیعت رو می‌بینم، میرم جایی که تو شب بتونم ستاره‌ها رو ببینم یا هر چیز خوب دیگه‌ای می‌فهمم که مشکل از من نیست که افسرده‌ام مشکل از شرایطیه که توش زندگی می‌کنم. اگه من افسرده و نالان و زشتم و همیشه دارم غر می‌زنم، این‌ها نشانه‌ی افسردگی من نیست، نشانه‌ی داغونی این دنیاست. وگرنه من شادی رو روی هوا می‌زنم. من اگه آزادی رو ببینم می‌شناسم. این من نیستم که باید قرص بخورم و باید فکرم رو عوض کنم، وضعیت باید عوض شه. اگه به این کثافت تن دادم اونوقت باید دیگران نگران من بشن نه الان. من تا وقتی که دارم ناله می‌کنم یعنی سالمم.

۶ نظر:

  1. چرا ایران مانده ای فرزند؟ درختی مگر؟

    پاسخحذف
  2. پول ندارم پدر جان

    پاسخحذف
  3. یک کلمه حرف حساب! آفرین. همینه.

    پاسخحذف
  4. من شصت ساله دارم همین را می‌گویم.

    پاسخحذف
  5. خوشحالم که میبینم یکی دیگه تو این دنیا اینطوری فکر میکنه

    پاسخحذف
  6. چقدر خوب گفتید. مرسی

    پاسخحذف